Mijn allerlaatste blog!

Mijn allerlaatste blog in Suriname, wat zal ik eens gaan schrijven? Terugkijkend op 5 maanden in Suriname. Het is zo ongelofelijk gek om later te kunnen zeggen dat ik 5 maanden in Suriname heb gewoond. 5 maanden, dat zijn voor mij 147 dagen.
Ik heb mijn laatste stagedag gehad op de kinderafdeling en heb mijn beoordeling met een ruime voldoende behaald. Ik heb alles afgetekend en heb een hoop geleerd op de kinderafdeling, een top ervaring! Ik zou laatst op de prematurenafdeling beginnen, maar ik heb het om precies te zijn maar drie uurtjes vol gehouden (haha). Ze waren zo ontzettend onaardig, echt mensonterend gewoon. Ik was letterlijk een voetveeg die eigenlijk in de weg liep. Dus om 10.00 uur ben ik met hangende pootjes, terug naar de kinderafdeling gegaan. Ik kwam nog steeds regelmatig op de prematurenafdeling, maar ik kwam daar met opgeheven hoofd langs, mij kregen ze niet zomaar klein ;)!
Ik zal één kind nooit vergeten en deze zal altijd een plekje in mijn hart hebben. Dit lieve kind, of eerder baby.. Is als een prematuur geboren en is thuis behandeld als een 'shaken baby' (leuk om op te zoeken ;)). Hierdoor heeft hij bloedingen achter zijn ogen en heeft hij zo goed als geen visus. Hij had een gewicht bij binnenkomst van 2800 gram en was zo ontzettend klein, ik wist niet hoe ik hem moest vasthouden. Hij is eigenlijk dus verwaarloosd bij zijn ouders. Vanaf maart tot op heden ligt hij nog steeds op de kinderafdeling en mag niet meer terug naar zijn ouders. Hij zal waarschijnlijk in een kindertehuis gaan wonen en dan hopen dat hij ooit geadopteerd gaat worden. Het is zo pijnlijk om van zo'n lief, onschuldig kind afscheid te moeten nemen.
147 nachten geslapen in een vreselijk bed, waar de veren nog in me rug en billen staan. Met alleen een ventilator die op me kop blaast, want anders dreef ik echt mijn bed uit. En dan nog niet te spreken over die ellendige klamboe.. In het begin dacht ik: Oh leuk een prinsessenbedje, nou geloof me daar ben ik op terug gekomen.. Die klamboe benauwd me en ik voelde me vreselijk opgesloten haha. O ja en gemiddeld viel die klamboe iedere nacht wel een keer op mijn hoofd, omdat die niet goed vast zat. Gelukkig heb ik ondanks dit wel redelijk goed kunnen slapen in het bed.
Ik heb denk ik in totaal tegen de 1000 muggenbulten overleefd, mijn benen zijn goed toegetakeld door die muggen, want ik had een vreselijke tik dat ik 's nachts ging schuren waardoor de volgende ochtend ik weer onder de wondjes zat en ja wat worden wondjes? Juist, littekens.
Niet meer te hoeven vechten iedere dag met die muggen, mijn ouders en vriendje hebben mij wat met die anti muggenspray gezien achter Skype. Ik sprayde me rot om die muggen weg te krijgen en dan nog niet te spreken over de invasie kakkerlakken.
Ik ben trouwens vorige week ziek geweest, ik had last van me darmen en overgeven. De paniek sloeg toch wel lichtelijk toe toen ik moest overgeven. Je zit toch in een vreemd land en ik ben eerlijk ik zou liever niet in het ziekenhuis willen liggen. Gelukkig was het na 2 dagen over.
Het leven in Suriname is heerlijk (op de muggen na dan). De meeste Surinamers zijn over het algemeen erg aardig. Aan de directheid van de Surinamers ben ik inmiddels wel gewend, ik kijk van geen één opmerking meer vreemd op. Heerlijk om hier gemiddeld één x per week uiteten te gaan, ja uiteten is soms goedkoper dan boodschappen doen haha!
Het is zo gek om afscheid te moeten nemen waar je nu eindelijk aan gewend bent. Met sommige meiden in het huis heb ik ruim 4 maanden samen gewoond en dan in ene is het over. Je bouwt hier je eigen leven op, je maakt je eigen vrienden en je gaat ze als familie beschouwen.
Ik heb (verplichte ;)) slapeloze nachten gehad, verdrietige/woede momenten gedeeld, gefeest en vooral gelachen! Ik ga ook op stage sommige collega's missen (ik zeg je eerlijk dat ik sommige ook vooral niet ga missen haha). Er was één zuster die mij zo goed heeft opgevangen en mij alles wilde uitleggen, echt een top vrouw!

Ik wil graag in deze blog nog wat mensen bedanken:
Mijn allerliefste vriendje Jim! Hij is altijd mijn steun en toverlaat geweest en ik hoefde maar te appe of te bellen en hij stond voor me klaar. Hij heeft soms wat met me te verduren gehad, omdat ik nogal lichtelijk geïrriteerd kan raken van Skype, want soms was de verbinding super slecht waardoor ik maar moest liplezen. Jim je bent het liefste vriendje en bedankt voor de support toen ik in Suriname was :).
Mijn ouders! Degene die mij geloof ik nog het meest hebben gemist, wat een stilte zal er zijn geweest in huize Honcoop! Ik weet nog dat ik de eerste keer ging skype met ze, ze hadden het er super moeilijk mee dat ik in Suriname zat! Bedankt dat jullie ook altijd een luisterend oor naar mij toe boden.
Mijn lieve zus! Zij stond altijd voor mij klaar en ik hoefde maar te appe of ze kwam weer met adviezen :)!
Mijn allerliefste nichtje! Ze weet altijd weer een glimlach op mijn gezicht te toveren als ik er weer eens doorheen zat haha.
Tante lize en ome Wim! Bedankt dat mijn scheurijzer 5 maanden bij jullie heeft mogen logeren, super lief!!
Mijn allerliefste oma's! Zo nu en dan skype, maar het ging soms nogal lastig omdat ik meestal alles wel 3 x moest herhalen omdat ze me niet verstonden.. Typisch oma's... :)
En natuurlijk Anouk! Wij hebben het met zijn tweeën gefixed en hebben lief en leed gedeeld, irritatiemomenten gedeeld en geluk momenten!
Ik ben super trots op mezelf dat ik deze uitdaging ben aangegaan en natuurlijk heb ik ook moeilijke momenten gehad, waarbij ik dacht ik koop nu een ticket en vertrek terug naar Nederland. Ik heb angsten overwonnen, onzekerheden weggenomen en heb mooie prestaties verricht! Ik heb super mooie levenslessen hier geleerd en de belangrijkste is vooral: Blijf bij jezelf en geloof in jezelf! Je leeft je eigen leven en jij moet keuzes maken die voor jou goed voelen.
Voor nu ga ik voldaan terug naar Nederland en ik kijk uit om iedereen weer te zien en te spreken.
Ik heb een geweldige tijd hier gehad, maar voor nu is het genoeg en ga ik weer terug naar mijn eigen leventje.

Tot in Nederland allerliefste volgers, vrienden, familie en collega's!
PS: Ik ben niet zo heel erg bruin, het regenseizoen is hier begonnen en het kan hier HARD regenen.
Dikke kus
Sanne & now I'm a warrior